Twee doelgroepen – een familie
Ze zijn allen welkom: al degenen die het leven niet gespaard heeft, al degenen die lijden in hart en lichaam, al degenen die zoeken naar een beetje vriendschap. Maar welkom ook aan degenen die beseffen dat het ware geluk erin bestaat het beste van zichzelf aan zijn broeders te schenken, degenen die begrepen hebben dat een hart meer waard is dan al de schatten van de wereld.
Twee doelgroepen:
enerzijds de behoeftige, de medemens in nood
anderzijds de vrijwilliger, de medemens die wil delen
Beiden komen in Poverello binnen langs de opendeur
De ene komt binnen langs de deur van het onthaal
De andere langs de deur van de dienst
In Poverello delen ze de ruimte en tijd met elkaar.
Beiden hebben al zoekend de weg naar Poverello gevonden
De ene meer vanuit een vraag omdat hij in nood is, iets of iemand nodig heeft
De andere vanuit de vraag omdat hij of zij iets wil doen, iets wil geven van wat hij heeft of kan.
Een familie
Met de tijd leert men elkaar beter kennen.
Respect, veiligheid en hartelijkheid zijn daarvoor essentieel.
Men begint iets voor elkaar te betekenen.
Er ontstaat dankbaarheid om iets te krijgen en iets te geven.
Een blijheid bij het elkaar ontmoeten.
We worden tochtgenoten.
Een soort Poverello familie waarin elkeen zijn eigen plaats vindt en krijgt.
Waar de kleinste en meest gekwetste een bijzonder onthaal mag vinden en ook geeft.
De genodigde – de vrijwilliger
De hulpzoeker
..degenen die het leven niet gespaard heeft,
degenen die lijden in hart en lichaam, degenen die zoeken naar een beetje vriendschap..
Hoe komt men aan de rand van de samenleving terecht?
Dikwijls ligt een mix verschillende problemen aan de oorzaak: financiële, familiale, gezondheids-, psychologische, administratieve, … Velen van hen werden al door verschillende personen en diensten geholpen maar bevinden zich nog altijd of terug in een precaire situatie.
Zij zijn in zekere zin slachtoffers van onze manier van samenleven. Ze bezweken onder de druk of de verleiding van de consumptiemaatschappij. Ze kunnen of willen er niet meer bij horen en staan er helemaal alleen voor. Vandaar ook de behoefte om een plek te vinden waar men tot rust kan komen, waar men zich veilig voelt en anderen kan ontmoeten. Een plaats waar men mag ervaren dat men toch geen mislukkeling is, ondanks de gekwetstheid; dat er toch nog mensen om je geven, ondanks je zwakheid; dat je toch nog iets voor anderen kan betekenen, ondanks je armoede. Hier is tijd voor nodig. Het gaat met vallen en opstaan. Het is voelen dat je het niet alleen aankan maar er ook niet alleen voor staat.
Hoe vindt men de weg?
Via sociale diensten, hulpverleners of lotgenoten vindt men dan de weg naar Poverello. De eerste vraag is dikwijls een heel praktische nood. Men is op zoek naar eten of naar een bed. Voor velen van hen wordt Poverello dan een soort huis waar ze weten dat ze dagelijks terecht kunnen voor een maaltijd, een tas koffie, een babbel met mensen die ze er hebben leren kennen, een warme en veilige omgeving. Voor sommigen wordt het een beetje een tweede thuis.
De hulpbieder
..degenen die beseffen dat het ware geluk
erin bestaat het beste van zichzelf aan zijn broeders te schenken..
Hoe komt men er toe zich in te willen zetten als vrijwilliger voor Poverello?
Elke vrijwilliger heeft hierin zijn eigen weg afgelegd. Een heel verschillende weg die ons op een bepaalt moment in Poverello bij elkaar bracht. Sommigen voor heel korte tijd anderen sinds vele jaren.
Elke vrijwilliger die zich in Poverello komt aanbieden om er vrijwilligerswerk te doen heeft zijn eigen motivatie. Hun zoektocht bracht hen tot in Poverello. Naar wat waren ze opzoek ? Naar een mogelijkheid om zinvol bezig te zijn, naar een mogelijkheid om andere mensen te ontmoeten en er mee samen te werken, naar een mogelijkheid om te delen van zijn overvloed, naar een manier om iets concreet te doen voor wie aan de rand van de samenleving is beland, naar een manier om zijn geloof handen en voeten te geven…
Misschien is het in het diepste wel een zoeken naar de zin van zijn levensweg, naar zijn roeping?
Hoe vindt men de weg?
Via een andere vrijwilliger, via sociale media, van horen zeggen komt men in contact met Poverello. Sommigen hebben Jan Vermeire nog gehoord of gezien en waren getroffen door zijn getuigenis. En plots of door omstandigheden (men gaat op pensioen, men is herstellend van een ziekte, men heeft nood aan een zinvolle bezigheid…) ontstaat de gedachte om eens nader kennis te maken. Het lijkt wat op een zaadje dat vroeger in je hart werd gezaaid en dat wil ontkiemen. Men neemt contact op om nader kennis te maken en te voelen of het zaadje er het juiste klimaat vindt.
Door met de medevrijwilligers samen te werken aan de praktische huishoudelijke taken leert men elkaar kennen en waarderen. En ook het contact met de gasten helpt om de motivatie te voeden en te zuiveren.
De weg om elkaar te vinden.
De armen, de gebrekkige, de ouderen, al degenen die zich niet meer kunnen verdedigen, van anderen afhankelijk zijn, zijn onze meesters. Ze leren ons bewust worden van onze kwetsbaarheid, onze onevenwichtigheid; zij bewijzen op een onweerlegbare wijze dat zich vastklampen aan louter materiële waarden tot niets dient. In feite openbaren ze ons de echte waarden, ze helpen ons de Liefde te ontdekken.(JV sept 94)
Dit betekent dat onze gastvrijheid niet louter materieel kan zijn : het essentieelste is het hart. Indien onze vriendschap voor hen onontbeerlijk is, zullen zij van hun kant ons nog meer helpen o.a. om uit ons egoïsme te geraken. (Leefregeltje nov 1980)
Iedereen kan proberen de anderen graag te zien, maar met mijn schamele krachten, ben ik rap uitgeput.
Ik heb de Meester van de Liefde nodig om dat pover hart voor anderen open te stellen. (JV sept 1987)
In de mate dat men van zijn eigen kwetsbaarheid bewust is zal met zijn gekwetste medemens aanvoelen. In de mate dat men in contact staat met zijn eigen binnenste zal men zijn medemens kunnen ontmoeten. Het is leven in het besef dat we lotgenoten, tochtgenoten, zussen en broers zijn die tijdens ons beperkt aantal levensjaren deze planeet mogen bewonen en kunnen behartigen. Het leven, elk moment, elke ontmoeting leren ervaren als een geschenk, als een kans om goed te doen, een warmhartig mens te zijn. Het zijn uitnodigingen om te danken en te delen!